من فرزندم را تشویق می کنم تا در مورد مشکلات خود صحبت کند.

من برای راهنمایی فرزندم بیشتر از تنبیه استفاده می کنم تا منطق.

من نام دوستان فرزند خود را می دانم.

تربیت فرزندانم برای من کار سختی است.

وقتی فرزندم بچه ی خوبی است، به او جایزه می دهم.

وقتی فرزندم از دستوراتم سرپیچی کند، او را کتک می زنم.

من با فرزندم بازی و شوخی می کنم.

حتی زمانی که فرزندم بر خلاف خواسته های من عمل کند، از انتقاد و سرزنش کردن او صرف نظر می کنم (کاری به کار او ندارم).

وقتی فرزندم صدمه دیده یا نا امید شده است، با او همدردی می کنم.

من فرزندم را بدون هیچ توضیحی و با گرفتن امتیازهایش، تنبیه می کنم.

من فرزندم را لوس می کنم.

وقتی فرزندم ناراحت است، به او آرامش می دهم و سعی می کنم او را بفهمم.

وقتی فرزندم بدرفتاری می کند، سر او فریاد می زنم.

من با فرزندم راحت هستم.

زمانی که فرزندم دیگران را اذیت می کند، کاری به او ندارم.

وقتی انجام کاری را از فرزندم می خواهم، ابتدا برایش کامل توضیح می دهم که چه انتظاری از او دارم؟

من برای پیشرفت فرزندم او را انتقاد و سرزنش می کنم.

من در مقابل فرزندم صبور هستم.

وقتی فرزندم نافرمانی کند او را محکم کنار می کشم (مثلا ممکن است بازویش را بگیرم و او را کنار بکشم تا متوجه نافرمانی اش بشود).

معمولا به تنبیهاتی که برای فرزندم در نظر گرفته ام و به او هم اعلام کرده ام، خیلی کم عمل می کنم (مثلا ممکن است به او گفته باشم که اگر فلان کار را انجام ندهد نمی تواند کارتون تماشا کند، اما وقتی فرزندم کار را انجام نمی دهد، من اجازه تماشای کارتون را به او می دهم!).

من به نیازها و خواسته های فرزندم پاسخگو هستم.

من به فرزندم اجازه می دهم تا در تعیین قوانین خانواده شرکت کند.

من با فرزندم جر و بحث زیاد می کنم.

من به روش تربیتی خود اعتماد دارم.

من برای تنبیه فرزندم آن ها را تهدید می کنم.

من به فرزندم توضیح می دهم که در مورد رفتارهای خوب یا بدشان چه احساسی دارم.

من برای فرزندم قوانین سختگیرانه و دقیق وضع می کنم.

من به فرزندم دلایل اینکه چرا باید قوانین را رعایت کنند، توضیح می دهم.

من برای احترام به نظرات فرزندم، او را تشویق به بیان نظراتش می کنم.

وقتی اعمال فرزندم برخلاف انتظار من باشد، او را انتقاد یا سرزنش می کنم.

من به فرزندم باج می دهم تا از من اطلاعت کند.

من فرزندم را تشویق می کنم که مخالفت خود با نظر والدینش را آزادانه بیان کند.

وقتی فرزندانم با هم دعوا می کنند، ابتدا آنها را آرام می کنم و بعدا از آنها داستان را سوال می کنم.

من اوقات صمیمانه و گرمی را با فرزندم دارم.

من به فرزندم اجازه می دهم تا وسط حرف بقیه بپرد و حرف اش را بزند.

من خیلی مخالفت با فرزندانم را به آن ها ابراز می کنم.

وقتی فرزندم بدرفتاری کند او را کتک می زنم.

وقتی فرزندم بدرفتاری می کند در مورد علت رفتارش با او صحبت می کنم.

وقتی فرزندانم در مورد چیزی آشوب می کنند، بیخیال آن ها هستم.

این من هستم که باید به فرزندم بگویم چه باید بکند.

من اگر در روش تربیتی خود با فرزندم اشتباهی کنم، از آن ها معذرت خواهی می کنم.

وقتی فرزندم رفتار نادرستی را مرتکب شد، تازه به او رفتار درست را متذکر می شوم.

من از تنبیه بدنی به عنوان روشی برای نظم دادن به فرزند خود استفاده می کنم.

من رفتار نادرست فرزندم را نادیده می گیرم.

من با بغل کردن و بوسیدن فرزندم، به او ابراز محبت می کنم.

من فرزندم را بیشتر تهدید به تنبیه می کنم تا آنکه واقعا این کار را انجام دهم.

من در جریان مشکلات و نگرانی های فرزندم در مدرسه هستم.

من وقتی از دست فرزندم عصبانی می شوم، سر او داد و بیداد می کنم.

من قبل از آنکه از فرزندم بخواهم کاری کند، علایق و خواسته های او را هم در نظر می گیرم.

من می ترسم اگر به فرزندم برای بدرفتاری هایش تذکر دهم، او دیگر من را دوست نداشته باشد.

من با تشویقِ فرزندم به صحبت در مورد عواقبِ اعمالش، به او کمک می کنم تا تاثیرِ رفتارِ خود را بفهمد.

من برای تنبیه فرزندم، بدون هیچ توضیحی، او را در گوشه ای تنها می گذارم (مثلا در اتاقش).

من قدردانی خودم را از تلاش ها و دست آوردهای فرزندم به او ابراز می کنم.

معمولا در مورد احساسات خودم بیش از احساسات فرزندم نگران هستم.

در مقابل فرزندانم، بر دلایل قوانین هم تاکیید می کنم (چرا باید فلان قانون را رعایت کنند؟).

وقتی فرزندم نافرمانی کند، ممکن است او را هل دهم، دستش را بکشم یا … .

من رفتار نادرست فرزند خود را به یک فعالیت قابل قبول تر هدایت می کنم.

من توقع دارم که فرزندم یکسری از کارها را بی چون و چرا انجام دهد.

من عواقب و پیامد های رفتار فرزندم را به خودش توضیح می دهم.

من در حل بدرفتاری های فرزندم، مطمئن عمل نمی کنم.

من اولویت های فرزندم را در برنامه ریزی خانوادگی در نظر می گیرم.

وقتی فرزندم از من می پرسد که چرا بایستی فلان کار را انجام دهم، به او می گویم: خب معلومه، چون من گفتم – چون من از تو می خواهم – چون من مادرتم – چون …